معناداری یک گزاره در گرو تحقیق پذیری آن است و تحقیق پذیری نیز خود در گرو 2 اصل دیگر است (به نمودار زیر توجه فرمایید):
توضیحات:
– گزاره های تحلیلی (Analytical Statements): این گزاره ها، گزاره هایی درون خود (Self-Referential) هستند.
– گزاره های ترکیبی (Synthetical Statements): این گزاره ها، گزاره هایی هستند که حکمی در رابطه با جهان خارج اعلام می دارند.
گزاره های تحلیلی را در درون خود می توان بجهت اثبات منطقی بودنشان مورد تحقیق قرار داده و در این راه تلاش می کنیم که هر گزاره ای را بجهت اثبات معناداری شان از دو منظر پرهیز از همانگویی و یا پرهیز از تناقض مورد واکاوی قرار دهیم.
گزاره های ترکیبی که حکم هایی در مورد جهان بیرون از خود ارایه می دهند، معناداری شان در گرو تجربی بودن آن هاست. این گزاره ها تحقیق پذیری شان در گرو واقعی بودن آن هاست.
گزاره های بی معنا، گزاره هایی ضرورتا نادرست نیستند. گزاره های بی معنا، گزاره هایی هستند که اصلا تحقیق ناپذیرند. برخی از این گزاره های بی معنای تحقیق ناپذیر نادرست نیستند، اما همگی بی معنا هستند.
نکته: هر آنچه به تناقض منتهی نگردد، درست است اما لزوما معنادار نیست ولی هر آنچه نادرست باشد، ضرورتا بی معناست!
