یک خودرو می تواند که یک راه هزار کیلومتری را طی کند. این خودرو چراغ هایی دارد که در تاریکی نهایتا چند ده متر جلویی راهش را روشن می کند. هیچ چراغی قادر نیست که یک راه هزار کیلومتری را در جلوی چشمان ما روشن کند تا ببینیم که آیا چاله ای در سر راه ما هست یا که خیر! اما با همین چند ده متر روشنی هم می شود که هزار کیلومتر جابجا شد: با تجمیع پشت سر هم همین چند ده متر، چند ده مترهای موقتی!
آنانی که در زندگی به دنبال تضمین برای بی خطر بودن هرگونه حرکتی هستند، با در نظر داشتن مثال فوق، همچون رانندگانی می باشند که منتظر نشسته اند تا چراغی بیابند که تمام مسیر را برایشان روشن سازد، اما حقا که چنین چراغی در کار نیست. اصلا چشمان خود ما نیز قادر نیست که تمام راه پیش رو را ببیند حتی اگر این راه از ابتدا تا انتها روشنِ روشن باشد.
پس چه کار باید کرد؟! راهِ برون رفت از این مخمصه چیست؟! من می گویم باید به همان چند ده متر اکتفا کرد. باید صرفا برای چند ده متر آماده بود، سپس چند ده متر بعدی و بعدی و نهایتا نیز انتهای راهِ پیش رو! هیچ طِی طریق کننده ای پیدا نشده است که در این مسئله استثناء بوده باشد. همه همین طور گیر افتاده ایم.
راهِ پیش رویمان طولانی است اما ما فقط بخش بسیار بسیار کوچکی از آن را در پیش چشم خود داریم. باید قبول کنیم که می بایست با همین خصلت راه، حرکت کرد. اگر فقط در هر مرتبه چند ده متر حرکت کنیم و به این حرکت باور داشته باشیم، آنگاه خود را در انتهای راه های هزاران هزار متری خواهیم یافت.
