از کودکی این جمله را به یاد می آورم که “شهر ما، خانه ی ما” و این یعنی اینکه لطفا بر سطح معابر آشغال نریزید. شاید 50 – 40 سالی هست که بر روی این فرهنگ شهری در ایران (بویژه تهران) کار می کنند اما نتیجه همچنان نامطلوب است.
خیلی راحت مشاهده می شود که افراد از انداختن آشغال بر روی سطح زمین اِبایی ندارند. حتی آنانی که خود را فرهیختگانی بافرهنگ قلمداد می کنند نیز به این عمل زشت براحتی ارتکاب می ورزند، مثلا ته سیگارهای خود را هر جایی رها می کنند و اگر تذکری هم به ایشان داده شود بسادگی شانه بالا انداخته و می گویند که ته سیگار آشغال نیست!!!
عده ای دیگر نیز که مهارت سفسطه گری دارند پا را فراتر از این گذاشته و مدعی می شوند که مالیات را برای چنین مسایلی می پردازند و یا اینکه اگر ما آشغال نریزیم، رفته گران کار خود را از دست می دهند!!! من بر این باورم که دوستان این چنینی ما شوخی نمی کنند و واقعا به چنین فکریه های کجی باور دارند که وضعیت بهداشت عمومی و پاکیزگی معابر ما تا این حد دل آزار است.
اگر ما روزی بفهمیم که مالیات ما قرار است برای بهبود اوضاع مصروف گردد، نه حفظ کیفیت کنونی و یا اینکه رفتگرانی که تمام وقت آشغال جمع نمی کنند، آنگاه قادرند که به کارهای مفیدتری همچون رسیدگی به باغچه ها و مرتب کردن بوستان ها بپردازند؛ شاهد شرایط بهتری در کیفیت زندگی (QOL) همه مان خواهیم بود.
سرآخر اینکه بی شخصیتی اجتماعی مصادیقی دارد و یکی از پررنگ ترینش همین رها کردن زباله ها بر سطح زمین است.
من دوستانی دارم که توجیحاتی که در متن اشاره کردید رو برای عمل زشتی که انجام میدن میارن.
لازم میدونم این نوشتارو براشون بفرستم.
البته ناگفته نمونه که خودم بعضی وقتا به ندرت مرتکب این عمل زشت میشم.
برچیدگی این دست کمبودها،برچیدگی کیسه دان برخی کاسبان مدعی فرهنگ سازیست. جالب است که در اَتمسفر این سرزمین،بهای بی شخصیتی را هم میتوان ریالی پرداخت کرد.بهایی که حصل آن در ته سیگار عوام (فرهیختگان مزبور) به چشم می آید!
پیروز باشید
من هم از کودکی این جمله را به یاد دارم و حتی درسی با این عنوان در دوران ابتدایی.
همه ی ما می دانیم که آنچه در کودکی فرا گرفته می شود، نهادینه و پایدارتر است …
پس ایراد از چیست که عده ای(که البته کم هم نیستند) مبادرت به انجام چنین رفتارهایی دارند؟!
آموزش،فرهنگ، متفاوت بودن فرهنگ عام با آموزش …