کسیکه می تواند حوالی ۱۱ شب به رختخواب رود و لحظاتی بیش نگذرد که بخوابد و بدون اینکه شب از خواب بیدار شود، پس از ۸ ساعت خواب عمیق، خود بخود از خواب برخیزد و صبح هنگام، احساس سرزندگی و شادابی کند و چه بهتر اینکه شب هنگام رویا ندیده باشد و یا اینکه رویاهای جذابی را دیده باشد که پس از بیدار شدن از خواب، دلتنگ آن رویاها شود و احساس خوبی داشته باشد؛ آدمی است که از نظر روانی کاملا سالم است.
بلی! خواب مهمترین شاخصه ی سلامت روان است. هر یک از مواردی که در بالا بر شمردم، بعلاوه ی نداشتن حس خواب آلودگی در خلال روز، جنبه های مختلف یک خواب سالم هستند. خواب مقوله ای بسیار مهم است. همه ی ما می دانیم که آدمی بمجرد انجام عملی ناشایست که فکرش را به خود مشغول کند، بی خواب می شود. این قضیه نشان دهنده ی ارتباط تنگاتنگ خواب و آرامش روانی ماست.
البته پرخوابی نیز خود دلالت بر مشکلاتی دارد و نمی تواند مشخص کننده ی سلامت روان باشد زیرا افراد پرخواب از کیفیت خواب خوبی نیز برخوردار نیستند. نتیجه ای که قصد دارم از این نوشتار بیرون کشم، توجه ما به خوابمان است.
خواب همچون یک شاخص مهم برای ارزیابی روان-درستی است و هرگونه اختلالی در آن همچون زنگ خطری است که می تواند انسان را در تحلیل روان خود بشکل حداکثری کمک رسان باشد.
