(28/خرداد/92)
De-personalisation Disorder
……….
احتمالا برخی از شما دوستان عزیز نیز در برهه ای این مسئله را تجربه کرده اید. وقتی که به ناگاه فاز جسمانی شما بشکلی منفی تغییر پیدا می کند، آن زمان است که گمان می کنید، خواب می بینید. در آن هنگام گویا در حال تماشای یک فیلم هستید و یا اینکه از خود بیرون ایستاده اید و جریانات سپری شونده بر جسم خود را نه بعنوان کسی که آن را تجربه می کند، بل بعنوان کسی که فقط آن را تماشا می کند؛ نظاره گر می شوید.
من در این جا قصد ندارم که ساز و کار روانی این مسئله را تجزیه کنم، بلکه قصد من، توصیف ساده ی این رویداد است. این حالت علی الخصوص در زمانی به بیشترین شکل ممکن احساس می شود که اتفاق مربوطه بسیار سریع تر از قدرت پردازش آگاهانه ی آدمی رخ دهد و ضمنا بیش از آن چیزیکه آدمی از طول یک حادثه ی تلخ انتظار دارد، به درازا انجامد.
در این برهه، جسم تو آنچنان سریع مورد آماج تغییرات و تحولات اطراف قرار می گیرد که ماندن در شوک این تغییرات مانع آن می گردد که بتوانی به عمق این تغییرات پی ببری! در این احوالات آدمی قبل از آنکه به فاجعه ای که درگیر آن است پی ببرد و یا بعبارتی این اتفاقات را هضم کند با فجایع بعدی و بعدی روبرو می شود و در وی لحظه ای جریان خودآگاهی از جریان تنی ایشان تبعیت نکرده و سیر دگرگونه ای را از سر می گیرد.
در این از خود بیخودشدگی می توان گفت که جریان آگاهی از جریان محیطی فرد مجزا می شود و بخشی از ظرفیت مغز آدمی (که شاید بیش از 80 درصد آن باشد) درگیر تحلیل وقایع می گردد، تحلیلی که صرفا جنبه ی نظری دارد و فرد هرگز از آن برای واکنش دادن به ماجرا بهره نخواهد گرفت.
شاید حتی بتوان گفت که انسان در این لحظات، غافلگیر می شود اما عمق فاجعه در حدی است که شوک این غافلگیری، وی را از انجام هر گونه عکس العملی فیزیکی باز می دارد و سپس فرد از خود بیخود می شود، یعنی اینکه در وسط جریان به انزوا پناه برده و اگرچه می بیند که جسم وی در حال تکه پاره شدن و یا نابودی است اما ترجیح می دهد که فقط نظاره گر مانده و با اندیشیدن به وقایع، آن را برای خود شخصا هضم کند.
در این حالت، سیستم عصبی خودکار از کار می افتد و ارتباط ذهن خودآگاه با جسم را می گسلد. شاید جسم مثل آن پلنگ کارتونی مشهور آنچنان سریع بتوسط عامل بیرونی کشانده می شود که ذهن همچون خال های تن آن، در هوا جا می ماند…
