(واژه)
“کلمه، عکس است.” هر کلمه همچون عکسی است که در آلبوم زبان الصاق شده باشد. به آلبوم خانوادگی خودتان دقت کنید. عکس هایی آنجا هستند که اگر غریبه ای آن ها را نظاره کند، گویا به واقعیت خانواده ی شما پی می برد. زبان نیز یک آلبوم است که هدف از نظاره ی آن، همانا رسیدن به درکی از واقعیت هستی است. در این آلبوم، عکس ها کلمه ها هستند.
حال از ساحت فلسفه، با این تمثیل گویا؛ به ساحت زندگی می آیم. زندگی ما نیز همچون آلبومی است که دیگران با نظاره کردنش به واقعیت وجودی ما پی می برند! در این آلبوم، دوباره عکس ها کلمه ها هستند! در آلبوم زندگی مان چگونه عکس هایی الصاق شده است؟! بعبارت دیگر واقعیت زندگی ما از چگونه کلماتی ساخته می شود؟!
من شخصا می خواهم صرفا و صرفا عکس های شاد بر پیکر این آلبوم بچسبانم. من فقط می خواهم کلماتی را به زبان آورم که بیانگر شادی زندگی من باشند. حتی اگر شادی ها فی المجلس در آن جا از قبل نباشند؛ کلمات شادِ من آن ها را خلق الساعه خواهند نمود…
