(یگانگی)
فردانیت داشتن لذت بخش است. وقتی در نظر دیگران یگانه هستی، وقتی به چشم می آیی، وقتی دیگران فردانیت تو را فریاد می زنند، با رفتارشان، با کلامشان و نوع نگاهشان… همواره کوشیده ام که فردانیت خویش را حفظ کنم. فاکتورهایی برایش در نظر گرفته ام و فردانیت خود را بر پایه ی آن ها استوار کرده ام.
گاهی به خود می گویم که لذت در نداشتن آن است، اما در طولانی مدت همواره به من ثابت شده است که لذت حقیقی در داشتن آن است. چند وقتی است که بر سر دو راهی قرار گرفته ام. آیا فردانیت خویش را با تن در دادن به خواست های جسم و غریزه از بین ببرم و به لذات تنی برسم و یا اینکه آن را همچنان حفظ کنم تا لذات وجدانی خود را زنده نگاه دارم.
می ترسم که روزی پشیمان شوم. می ترسم وقتی پیرتر شدم و قوای خود را برای انجام بسیاری از امور از دست دادم، افسوس لذات تجربه نشده را بخورم. من فردانیت و منحصر بفرد بودن را با تنها و یگانه بودن تا به امروز برگزیده ام، اما نمی دانم برای آینده چه راهی را باید انتخاب کنم؟!
تعادل!