(گوهر)
حکیم بزرگ پارسی گو، حضرت سعدی فرموده اند: “تربیت نااهل را چون گردکان بر گنبد است!” و این بدان معناست که اگر ذات کسی بد باشد، با تربیت نمی توان امید چندانی به بهبود ایشان داشت.
در این نوشتارِ بسیار کوتاه معنایی که از ذات نزد اینجانب مستفاد می گردد، گوهره ی وجودی آدمیان است، همان چیزی که خاستگاه رفتار وی می باشد.
برخلاف آن چیزی که عمده ی افراد گمان می کنند، رفتارهای آدمیان بیشتر از جنس رفتارهای هیجانی – عاطفی است و نه از جنس استدلال. این بدان معناست که انسان ها عمدتا تحت ضمیر ناخودآگاه خویش که آکنده از تمایلات غریزی است، رفتار می کنند تا تحت فطرت خویش.
این البته از یک جهت بسیار مهم است و آن این است که آدمی اولا و بالذات موجودی خائوتیک است تا رباتیک. زندگی ما خائوس است و نه یک نظم منطقی… راه تغییر این ذات عملا خواست مداوم اراده ی ما برای انجام اعمال وجدانی است که بمرور زمان ناخودآگاه خویش را پرورش دهیم.
