(گرانش)
یکی از برتری های نظریه های علمی نسبت به سایر شبه-نظریه های غیرعلمی، مشاهده پذیر بودن پیش بینی های این نظریه هاست که عملا شاقولی برای تمییز دادن علم از شبه-علم است. مثال جاذبه مثال خوبی برای روشن کردن قضیه است.
قبل از نیوتن تلاش می شد که پدیده های طبیعی تحت عنوان فلسفه ی طبیعی و بمدد منطق نظری مورد مطالعه قرار بگیرند، از اینرو نظریه های حاصله همگی بنوعی در توضیح پدیده ها از گفتمان منطقی – فلسفی بهره می جستند. بدین سان تبیین پدیده ها جانمایه ی قصه پردازی به خود گرفته بود.
مثلا کسی جاذبه را عشق ذرات به هم توصیف می کرد که از سر علاقه به هم نزدیک می شوند و کس دیگری نفرت ذرات از یکدیگر که عملا برای نابود کردن همدیگر به سوی هم حرکت می کنند زیرا که چیزها با افتادن می شکنند نه اینکه عاشقانه در بغل زمین قرار بگیرند!
و اگر شخص ثالثی چیز دیگری به این قصه ها می افزود، عملا نمی توانستیم تشخیص دهیم که کدام بر دیگری ارجح است زیرا همگی جاذبه را توصیف می کردند. اما مدل علمیِ نیوتن در توصیف جاذبه پیش بینی های عینی به دست می داد و برخلاف عشق و نفرت و غیره با دقت ریاضی همراه بود.
