(ایست)
جهان در خلال عمر کوتاه آدمی از منظر ابدیت گویی اصلا در حال توقف به سر می برده است. جای تعجب نیست که یک پدیدارِ نسبتا متوقف شده بنوعی در ابعاد انسانی منظم بنظر آید. معرفت علمی بر این پیش فرض استوار است که جهان از نظمی برخوردار است و غایت علم همانا شناخت این نظم برای دست زدن به پیش بینی هایی در آینده نسبت به رفتار جهان است. جهانی که مستقل از آدمی است!
البته هدف من بعنوان یک فیلسوف رد این ادعا نیست. چون خودِ ما فلاسفه این تعریف از علم را به دانشمندان حوزه ی علم آموخته ایم و هرگونه خط بطلان کشیدن بر آن، جسارتا، تُف سر بالاست!!! من قصد دارم متمم هایی به این اصول کلی اضافه کنم.
از آنجاییکه جهان در بازه ی زمانی عمر بشر (بهتر است بگویم عمر تاریخ علم) تقریبا متوقف است، این توقف شرایط را برای شناخت مهیا می سازد. شناختی که می بایست ضرایب تغییری را در دل خود نسبت به آینده از پیش در نظر داشته باشد. تغییرِ بسیار کُندِ جهان در بازه ی زمانی طول عمر آدمی (توقف جهان) تغییر کندی در نظریات علمی ما را می طلبد…
{در بازه ی زمانی بسیار کوتاهِ طول عمر بشریت، جهان گویی در حال توقف بسر می برد…}
