همواره در گفتگوهای خویش با افراد علاقمند اذعان کرده ام که: طرح یک پرسش خوب از دادن یک پاسخ خوب بسی سخت تر است. اگر پرسشی درست مطرح گردد می تواند آغازگر یک جنبش، یک شاخه از دانش و یا یک اندیشه ی جدید باشد.
البته در ارتباط با افراد پرادعا که از ژرف اندیشی تهی هستند، توصیه می کنم که پرسشگری را لحظاتی رها ساخته و به پاسخ دهی روی آوریم. این از آن جهت است که این چنین افرادِ پارتیزانی پس از رویارو شدن با پرسش های ما حس بزرگ بودن پیدا کرده و با پاسخ های پرت و پلای خویش وقت ارزشمند ما را تلف خواهند نمود.
این افراد هرگز به دنبال دانستن نیستند و صرفا می خواهند که شبه-اندیشه های کلیشه ای خویش را توجیه کنند، البته آن هم از راه گردن کشی و تهدید! پس پرسشگری در مقابل آنان کاری عبث است. آنان نیازمند جدیت در برخورد بوده و حتی می بایست از نظر اعتباری نیز در مباحثات بر آن ها سخت گرفت.
به پرسش های احمقانه نیز هرگز پاسخ ندهید! من همواره گفته ام که پرسش های احمقانه به پاسخی از جنس خودشان نیازمند هستند… یک پاسخ احمقانه!
