بدی آن چیزیست که پس از تحلیلی عقلانی با عقل عملی یا همان وجدانِ (فطرت) آدمی همنوا نباشد. از آنجاییکه آدمیان به درصد بالایی ژن های اصلی یکسانی دارند یعنی تعداد کروموزوم های یکسان، انتظار می رود که فطرت آدمی در انسان های گوناگون رای به تعریفی عمدتا یکسان نسبت به مفهوم بدی، بدهد.
البته عقلا می دانیم که ذهن آدمی توانایی شناخت مفاهیمی انتزاعی را به جز با توسل به فرآیند قیاس به ضد یا قیاس بغیر ندارد، از این جهت درک مفهوم بدی بدون درک مفهوم خوبی و درک مفهوم خوبی بطریق اولی بدون درک مفهوم بدی ممکن نیست. این مفاهیم متضاد جز با هم موجود نگشته و بدون هم نیز موجود نخواهند بود. ما بدی را صرفا زمانی درک خواهیم کرد که قبل از آن مفهوم خوبی را شناخته باشیم.
بدی از جهت دیگر تعریفی نسبی نیز پیدا خواهد کرد و این تعریف نسبی قایم به برداشت تک تک آدمیان از آن چیزی است که نمی پسندند و گمان می کنند که اگر آن عمل خاص را در حق دیگران روا دارند، کاری بد انجام داده اند. با یک نگرش نامینالیستی حتی می توان گفت که اصلا بدی بعنوان یک مفهوم عام وجود ندارد بلکه فقط تک تک اعمال بد موجود هستند…
