وقتی به سبک زندگی دسته ای ویژه از آدمیان می نگری، حقیقتا از بطالت فراگیر در بستر زندگی شان حیرت زده می شوی. یکی از دسته های حقیقتا ویژه از این زندگی های باطل، دسته ی آنانی است که زندگی شان چیزی نیست جز پرداختن دایمی به خویشتن.
من خود بعنوان فردی که پرداختن به خویشتن را سرلوحه ی زندگی شخصی خود قرار داده ام، هرگز با صورت تعدیل شده ی این سبک از زندگی مخالفتی ندارم، مخالفت من حقیقتا با شکل افراطی این سبک از زندگی است. شما در راستای آرمان های شریف خود می توانی (و حتی باید گفت می بایست) نخستین و مهمترین حارث تمامیت وجودی خود باشی، اما حرف من در این نوشتار مقوله ی دیگری است.
شاید شما هم افرادی را دیده اید که از صبح که از خواب بر می خیزند، دغدغه شان این است که چه صبحانه ای کمترین میزان کالری و در عین حال بیشترین مواد مغذی را داراست (این پدیده ها معمولا در قشر افراد بیکاری که در خانواده های موفق متولد شده و تلاشی برای تمکن مالی خود نکرده اند، بیشتر یافت می شوند). بعد از آن مداوما درگیر ساعت ها، جهت مصرف مکمل های غذایی خاص هستند.
آیا ویتامین C را الان بخورم یا بعد از ناهار؟ از چه برند قرص آهنی استفاده کنم؟ خُب دیگر وقتش است که کرم دور چشمم را بزنم. دستمال مرطوبم کجاست؟ باید قطره ی چشمم را سر وقت بریزم! خواص کلم چیست؟! آب لیمو ترش بیشتر چربی سوزی می کند یا گریپ فروت؟! بروکلی تازه نداریم! به گوجه ها روغن بزنم یا آب پز کنم! کرم ترک پا را فراموش کردم که دیشب استعمال کنم. مکمل Zinc را از چه داروخانه ای بگیرم؟ اجازه بده نخ دندان بزنم. چای سبز بهتر از چای سیاه…
این ها بخش کوچکی از گفتگوهای درونی و بیرونی این دست از افراد است که زندگی شان در چیزی جز خودِ زندگی خلاصه نمی شود. مثل یک میدان دوّار که هرچه در آن بدوی به جایی نمی رسی جز همان محل آغازین. زندگی با این دست افراد که همچون خرس کوآلا از صبح تا شب به تنه ی درخت وجودی خود چسبیده و همچون مگس به دور توده ی وجودی خود می گردند، دردآور است. %80 زندگی این حُقَرا در مقابل آینه گذشته است…
آینه هاي خسته!
حقرا ، چه کلمه معنی داری!