“هر واژه ای که به زبان می آید، یا میسازد و یا اینکه نابود میکند.” از این جهت واژگان بسیار شبیه به دینامیت اند. واژگان بمب اتمی اند. این واژگان هستند که جهان را می آفرینند. جهان در ظرفی از واژگان ریخته می شود و از واژگان پر می گردد. ما در آینه ی واژگانِ زبان به تماشای تصویر جهان می نشینیم. واژگان همان تصاویرند و تصاویر همان واژگان، و این دو یعنی زبان و جهان یکی هستند.
اگر می دانستیم که واژگان تا به چه اندازه ای مهم هستند، روی تک تکشان برچسب می زدیم، با احتیاط حمل شود: خطر انفجار هسته ای! آن ها را بی محابا خرج نمی کردیم! سکوت را ترجیح می دادیم و در عمده ی موارد به زبان تن بسنده می کردیم!
اهمیت واژگان و نقش عجیب آن ها در خلق زیست جهان ها، موقعیت ها، عوالم احساسی و غیره همه دلالت بر نقصان این جهان دارد. اگر این جهان کامل بود، آنگاه یک بادِ هوا (واژه) نمی بایست که تا بدین حد قدرت پیدا کند. هرگز! قدرت واژگان دلالت بر نقص جهان می کند و این جهانِ پرنقص نه لیاقت و نه ملجایی برای کمال مطلوب من داشته و خواهد داشت. کمال در درست گفتن نیست، در اصلا نگفتن است.
سکوت از هر چیز دیگری به کمال نزدیک تر است، از این روست که من انتخاب کرده ام که دیگر هیچ مگویم! من سکوت را برگزیده ام. من سکوت را خواهم گفت! گویا تنها سکوت است که حقیقت دارد. از میان تمامی حرف های دنیا گویا تنها سکوت است که به کمال و تعادل نزدیک تر است.
احتمالا سکوت حرف های بیشتری برای گفتن دارد، پس سکوت را باید گفت. از زیر یوغ واژگان بایستی که خارج شد. بایستی جریان زندگی را بر بستر سکوت جاری ساخت! باید به سکوت بها داد. سکوت نه می سازد و نه نابود می کند. سکوت همه چیز را آنجا دست نخورده باقی می گذارد.
در مسابقه ی زندگی، جاییکه سکوت مربی است و بازی را برایمان هدایت می کند، بر تابلو اعلانات آوردگاهِ جهان می خوانیم: “هیچ – هیچ، بنفع سکوت!”
يک تمثيل و ترغيب زيبا برای برابری و عدالت….