اگر بر روی یک حجم سه بعدی حرکت کنیم، مادامیکه این حرکت در ارتباط با این حجم باشد (و این یعنی اینکه اگر و فقط اگر بر روی سطح آن که دارای دو بعد است، جابجا شویم)، هیچگاه به انتهای این حجم نخواهیم رسید. در یک حرکت دو بعدی منتسب به یک حجم سه بعدی، انتهای راه موضوعیت پیدا نمی کند.
این مسئله را می توان به کلیت کیهان نیز تعمیم داد. مادامیکه در یک کیهان (که می توان ابعاد بالاتری برای آن تصور کرد) بشکل 3 بعدی در حال حرکتیم، کیهان برای ما به پایان نمی رسد. ما در حرکت خود در فضای کیهان، همواره از همان جایی سر در می آوریم که حرکت را از آن آغازیده ایم. برای رسیدن به انتهای کره ی زمین که دارای یک سطح دو بعدی است، می بایست حرکتی در راستای بعد سوم داشت. اگر ما از سطح زمین اوج بگیریم، آنگاه می توان گفت که لحظه ی عروج ما، نقطه ی انتهای سطح کره ی زمین است.
نتیجتا برای رسیدن به انتهای کیهان نیز می بایست در بعد چهارمِ فضا حرکت کرد. اگر بتوانیم در این بعد جابجا شویم، گویا انتهای کیهان را در نوردیده ایم. در نظریه ی نسبیت، بعد چهارم را زمان می نامند، قطعا منظور من از این واژه (بعد چهارم) در اینجا مفهوم زمان نیست، بلکه منظور من از بعد چهارم، بعد چهارم فضاست که آن را می توان چونان بعد بالاتری از جهان سه بعدی در نظر گرفت. با بالا رفتن شماره ی ابعاد فضا، حل مسایل ساده تر می شود. مسئله ی انتهای کیهان سه بعدی آشنای ما در یک کیهان چهار بعدی بسادگی مثال کره ی زمین، قابل حل کردن است.
عالی بود دقیقا چیزی بود که من اعتقاد دارم بهش اما دانشمندان تعطیل فقط توی شاتل ها سرمایه صرف میکنن و نمیدونم کی میخوان بفهمن این راه عبور در جهان نیست