ما، دو نفر، از میان تمامی انسان های زندگی گذشته، حال و آینده ی خود، یکدیگر را برگزیده ایم تا به خود و همگان اعلام داریم که هیچ کسِ دیگری نبود، نیست و نخواهد بود که بتواند جای هر یک از ما را برای آن یکی پُر کند و یا اینکه نقش یکی از ما را برای دیگری بازی کرده و جای او را بگیرد.

ما، دو نفر، از میان تمامی افراد این جهان آنچنان ساده، صمیمی و بی آلایش در راه یکدیگر قرار گرفتیم و آنچنان عمیق به هم پیوند خوردیم که تمامی افراد دیگر این جهان قادر نخواهند بود که این عمق را درنوردیده و ما را از یکدیگر بِرُبایند.

ما، دو نفر، از میان تمامی کارهای این جهان، کارِ بودن با همدیگر را برگزیدیم تا با نپرداختن به کارهای دیگر غرق ساختن رویای زندگی مشترکمان شده و آن را قبل از هر کار دیگری به پایان بریم.

ما، دو نفر، آنچنان خود را در همنوایی با یکدیگر احساس می کنیم که باور داریم هیچ دو گوهرِ دیگری در پهنه ی این زمین نمی توانسته اند تا بدین حد از منظر رنگ، شکل، جنس، عطر و بو به یکدیگر مانند باشند بنحویکه جز خودشان هیچ کسی آن دِگرگونگی بنیادین که عامل جذبشان به یکدیگر شد را بفهمد و بداند.

ما، دو نفر، امروز در آغوش هم این سرود پیمان همسری را می سُراییم و هر هم آغوشی و هر بوسه ای بر لب و گونه هایمان یادآور این یگانگی و بازخوانشِ سرودِ با هم زیستن است.

ما، دو نفر، امروز، در این مکان و زمان با هم هم-پیمان می شویم که در هر مکان و زمان دیگری به یاد یکدیگر بوده و تا آخرین دمِ زندگی مان از این پیوند همسری غافل نشده و آن را در جایگاهی بالاتر از هر چیز دیگری بنشانیم.

ما، دو نفر، همواره به یاد خواهیم داشت که چگونه با پاکی و تنهایی سال های دراز و دورِ خود، بهای این وصال را پرداخته و امروز در این مکان و زمان سپاسگزار سهم خود از هستی بوده و تا ابد بر سر این پیمان خواهیم ماند.

ایدون باد.