در زندگی، آدمی بتوسط مسایل احاطه و شاید هم بتوان گفت که محاصره شده است. برخی از این مسایل مهم و برخی دیگر از اهمیت چندانی برخوردار نیستند. این درایت آدمی خواهد بود که بتواند میان این کوه مسایل موارد بااهمیت را از موارد بی اهمیت تفکیک کرده و به نسبت صحیح برای آن ها وقت گذارد. نکته ی بسیار مهمتری نیز در این زمینه مطرح است و آن تفکیک کردن مسایل از شبه-مسایل (مسئله نماها و یا مسایل شبح) است.
این دست از مقولات اگرچه در باطن مسئله نیستند اما در ظاهر رنگ و لعاب مسایل را داشته و متاسفانه می توانند وقت فرد را تماما به خود مشغول داشته و توجه وی را از مسایل و مشکلات اصلی منحرف سازند. شبه-مسایل آن دست مقولات خودساخته و نااصیلی هستند که زایششان عمدتا در گرو پرسیدن پرسش های ناصحیح و بدون عمق فلسفی (نظری)، عدم توانایی فرد در تعریف موقعیت ها و مسایل، عدم شفاف سازی جریان فکر، عدم اختصاص زمان کافی به نوشتن صورت مسئله و… است و بر آدمی است که با اختصاص زمان مناسب به امر غربالگری مسایل از شبه-مسایل پرداخته و آن ها را از صافی گذرانده و از یکدیگر جدا کند.
شبه مسایل عمدتا بسیار وقت گیر هستند و چون حقیقتا مسئله نیستند، رسیدن به پاسخ در آن ها ممکن نیست. پالایش زبان فرد از چندپهلو بودن ها هم کمک شایانی به پاک کردن عرصه ی ذهن از این دست مقولات خواهد بود.
بجهت رسیدن به یک پاسخ مناسب برای مشکلات در وقت مواجهه با آن ها هر کسی می بایست در ابتدا زمان خود را صرف تعمق در مشکل و تعریف صورت مسئله نماید تا بدین روی از آفت افتادن به دام شبه-مسئله ها رهایی یابد زیرا مسایل شبح براحتی خود را بجای مسایل واقعی جا زده و ذهن را بسمت اتلاف وقت و انرژی در حلشان منحرف می سازند، پس در رویارویی با مشکلات، اول تعمق (%20) و سپس عمل (%80).
