آدمی بایسته نیست که در زندگیِ کوتاهِ خود “موجود-برای-اشیاء” باشد، و نه حتی “با-اشیاء”؛ بلکه او شایسته است که “بودن-درمیان-اشیاء” را سرلوحه‌ی خود در زندگانی قرار دهد؛ و روند این مسئله بی‌شک از طفولیت هر یک از ما می‌آغازد. اول خود عامل شویم و سپس کودکان نیز از ما خواهند آموخت… – دِی‌داد پانوشت: تقدیم به همه‌ی فرهیختگانِ وارسته‌ای که به اشیائی که دِل ندارند، دِل نمی‌بندند.

پیشتر هم بارها اشاره کرده بودم که شرایط زندگی ما می‌تواند که از بد به خوب و از خوب به بعد در یک چشم بر هم زدن عوض شود. گاهی در یک لحظه جریانی از رویدادها آغازیدن گرفته و به موجب آن شرایط زندگی ما به طور کلی از این رو به آن رو می شود و این همان ذات غیرقطعی و ناکامل جهان است که انسان خود را در آن می یابد. این لحظات همان ابرانطباق های کوانتومی سطح زندگی اند که می‌روند ما را در دو جهان گونه‌گون فرود آورند، جهان هایی با سناریوهایی کاملاً متفاوت. یکی از […]