در یک جمع خانوادگی، یک پسربچه ی سه ساله که تازه در حال یاد گرفتن راه و رسم استفاده از توالت بود، برای دفع مدفوع به توالت رفت و پس از انجام کارش لازم بود که مادرش را صدا زند تا آمده و او را بشوید. پسربچه کارش را کرده بود و ده دقیقه ای بود که مادرش را صدا می زد که «مامان! بیا تموم شد.»

برای خوشی، آرامش و شادی «صداقت با خویشتن» شرط لازم است، اما کافی نیست. قسمت کافی ماجرا پس از پذیرش، همانا برخورد منطقی – تجربی با محتوی فکر و احساسمان و نهایتا تماشای خروجی کار و انجام اقدامی موثر است.

در زمینه ی ورزش ها و هنرهای رزمی و حتی زد و خوردهای فیزیکی، «روانشناسی رزم» ایده ی جدید و پرکاربردی است. این شاخه بطور خیلی خلاصه به دنبال به دست دادن یک چارچوب نظری و علمی در راستای تحلیل رویداد رزم است. تحلیل مسایلی در رابطه با ورزشکاران و هنرمندان رزمی کار مشتمل بر نیات نبرد، کنترل ذهنی – روانی نبرد، اهداف پرورشی نبرد، غایات انسانی، ملاحظات اخلاقی و غیره.

در برخی روابط عاطفی (بین دو یار و یا دو دوست) ممکن است که یکی از طرفین (واقعا یا بزعم خود) به خطایی ارتکاب ورزیده و از سر وجدان بیدارش دچار عذاب وجدان و حس گناه شده باشد. اگر فرد مزبور کسی نباشد که از بابت مهارت های کلامی و بینافردی اش قادر باشد که مسئله را با طرف مقابل خود باز کرده و از سر این گفتگو آن را بشکل سازگار و صحیحی حل و فصل نماید، آنگاه ممکن است که بشکل ناخودآگاه (و شاید هم خودآگاه) به یکی از دو استراتژی زیر متوسل شود.

با توجه به اساس کوانتومی مجموعه ی ذهن – روان آدمی و اینکه انسان تسلط چندانی بر محتوی فکر خود ندارد، پیش می آید که افکاری بر ما مسلط شوند که برای ما چندان خوشایند نباشند. این درجه ی ناخوشایندی ارتباط مستقیمی با وخامت اوضاع روانی فرد داشته و هرچقدر سلامت روانی شخص تزلزل بیشتری یافته باشد، به همان میزان هجمه های این چنینی سهمگین تر خواهند بود.