پیشتر در یکی از نوشتارهای خود بیان داشتم که پیش شرط کاربست پذیری نظریه ی بازی ها در نظامات تحت تحلیل این است که قبول کنیم بازیگرانِ درگیرِ فعلِ تصمیم گیری در موقعیت های رقابتی (اثرپذیر از یکدیگر)، رفتار منطقی از خود بروز می دهند. رفتار منطقی در این مقام ناظر به رفتاری است که در آن بازیگر مزبور (در طولانی مدت) به دنبال افزایش سود خود و کاهش زیان هایش باشد.

یکی از روش های هوشمندانه ی مغالطه در حین مجادلات، مغالطه ای است که آن را مغالطه ی نمونه گیری نامگذاری کرده ام. تعداد زیادی از افراد اهل جدل در حین بحث های خود به این مغالطه تمسک می جویند که جا دارد مخاطب آگاه از شکل غیرصوری آن باخبر باشد تا در حین رویارویی با آن، بسرعت آن را تشخیص داده و مقهور طرف مغالطه کار نگردد.

پیشتر در رابطه با مجموعه ی جهانی در زمینه ی اپراسیون های منطق صحبت به میان آورده بودم. در آنجا اشاره شد که وجود این مجموعه لازم است زیرا که آن عملا ظرفی گفتمانی برای معنا دادن به گزاره های محاط شده در درون خودش است. در اینجا قصد دارم که علت دیگری را برای وجود واجب این مجموعه در عالم منطق باز کنم بدین ترتیب که وجود این مجموعه ی جهانی لازم است و این از آن جهت است که بدون این مجموعه تفکر در رابطه با برخی روابط منطقی ناممکن می نماید.

اپراسیون های پایه ای منطق به دو دسته ی اپراسیون های تکین و دوگان تقسیم می گردند. اپراسیون های تکین خود مشتمل بر ۴ قسم کلی حقیقت، گزاره ی p، نقیض گزاره ی p و کذب می باشند. در اینجا قصد دارم که دو اپراسیون Unary حقیقت و کذب را از منظر فلسفی مورد مطالعه قرار دهم.

قواعد ذهن: قانون برابری (این همانی): a = a قانون منع جمع نقیضین: (p & ~p)~ قانون طرد شق وسط: (p or ~p) قانون جانشینی: (if (a = b) & (b = c), then (a = c قانون توزیع پذیری (در منطق کوانتوم برقرار نیست): (p & (q or r) = (p & q) or (p & r